Nine eleven.

Een mooie en zonnige ochtend in New York, maar plots vliegen twee vliegtuigen kort na elkaar het WTC binnen. Het zou een filmscript kunnen zijn. Maar het is werkelijkheid op 11 september 2001. Tot aan dat moment was er in Amerika nog geen sprake geweest van een verstoring van de binnenlandse veiligheid op zo'n grote schaal. In de geschiedenis van binnenlandse crisissen stond tot dan toe de burgeroorlog op plaats één, die plaats had van 1861 tot 1865. Een burgeroorlog die werd uitgevoerd in de noordelijke staten. Amerika was de militaire supermacht en waande zich onaantastbaar. Het behoeft geen nadere uitleg dat na 9/11 het superioriteitsgevoel een flinke deuk heeft opgelopen. Bush verklaarde na de aanslagen the war against terrorisme. Dit voedde de angstgevoelens jegens moslims, ook in Nederland. Ik denk te mogen zeggen dat het politieke klimaat in Nederland na de aanslagen flink is veranderd. Vooral het moslim debat zou nooit zo'n politieke scherpte hebben gekregen. Het is dan ook niet vreemd, maar daarom nog niet wenselijk, dat het (al sluimerende) rechts populisme een flinke opmars kende. Nogmaals dat is zeker geen wenselijke ontwikkeling. Het is namelijk erg kortzichtig en generaliserend, en gebaseerd op onderbuik gevoelens. Maar we moeten er niet voor weg lopen, de feiten liggen er. Ik hoop dat we lering kunnen trekken uit de gebeurtenissen en met elkaar in dialoog gaan en blijven. Er bestaat niet zoiets als je bent voor ons, of voor het terrorisme (Bush). Dat is te ongenuanceerd. Ik denk dat van Rompuy gelijk heeft, de Arabische lente is het sterkste antwoord op 9/11. Leon Bakermans. Valkenswaard.