Voltooid leven.

Gelukkig was er in de media volop aandacht voor de week van de euthanasie. Sinds april 2001 kennen we in Nederland de wet Toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding. Nederland was hiermee het eerste land ter wereld waar euthanasie is gelegaliseerd. In de zomer van 2009 kwam de roep om verruiming van de wet uit 2001. Het burgerinitiatief Uit Vrije Wil werd daarvoor in het leven geroepen. Oprichtster Yvonne van Baarle stelt dat het leven geen plicht dient te zijn, voor ouderen die hun leven als voltooid ervaren. Zij stelt dat hulp bij zelfdoding niet langer strafbaar moet zijn. In haar stellingname gaat Yvonne van Baarle in mijn ogen erg ver. Ze vindt het de plicht van de arts om ouderen met deze vraag te helpen. Dat het leven van ouderen zwaar kan zijn lijkt me duidelijk. Velen verliezen dierbaren, en ook het fysieke en geestelijke welbevinden, staat bij sommigen op een laag pitje. Maar is het daarom de plicht van een arts om het leven van deze ouderen te beëindigen? In hoeverre zijn deze criteria toetsbaar? Zelf ben ik werkzaam in de ouderenzorg, dus ik weet wat er leeft. Ik weet dat er een hoop ouderen zijn die dagelijks worstelen met het leven. Misschien moeten we eerst daar eens naar kijken. Hoe komt het dat deze ouderen zich zo voelen? Waarom voelen zij zich tot last en overbodig. Ik ben van mening dat daar nog een hoop in te verbeteren valt. Het is goed dat er over gesproken wordt, dat de ouderen worden gehoord. Misschien komt het over dat ik weg loop van de discussie. In tegendeel, als iemand de wens heeft om te sterven, dient deze altijd serieus te worden genomen. In sommige gevallen zal de conclusie zijn, dat iemand echt niet verder kan en wil, maar is het dan niet zo dat het dan aan degene zelf is om daar actie in te ondernemen? Heeft men het recht om daar een ander actief in te betrekken? Een lastige vraag, die niet één antwoord kent. Daarom is het goed dat erover gesproken wordt! Leon Bakermans. Valkenswaard.