Asielbeleid (Mauro).

Minister Leers (immigratie en asiel) kondigde zondag in het programma buitenhof aan dat hij bezig is om nieuw beleid te ontwikkelen, aangaande minderjarige alleenstaande asielzoekers. Dat zal tijd worden ook! Onzekerheid is volgens mij één van de ergste situaties waarin iemand kan verkeren. Als je bedenkt dat er nu asielzoekers zijn die meer dan 10 jaar in een procedure zijn verwikkeld, dan is het niets meer dan fatsoen om het beleid aan te passen. Om over individuen te praten is moeilijk, daar je niet op de hoogte bent van alle ins en outs, maar ga het toch doen. Leers gaf aan dat het nieuwe beleid 'te laat' komt voor Mauro, en dat steekt me. Mauro heeft namelijk een moeder in Angola. Ja, een biologische moeder, dat zal wel kloppen. Een moeder die hij tien jaar niet meer heeft gezien, en amper heeft gesproken. Zeker in de jaren van 5 tot 12 jaar, wordt een fundamentele basis gelegd voor hechting, die is er dus niet geweest. Dus moeder, in de brede zin van het woord, daar heb ik zo mijn twijfels bij. Maar misschien nog wel van veel groter belang, deze aardige jongen heeft laten zien dat hij van goede wil is. Gaat keurig naar school, en wil graag een fijne toekomst opbouwen. Hoe moet hij dat gaan doen in Angola, een land dat hij niet kent. Tevens hebben 'we' ervoor gezorgd dat het systeem ondeugdelijk was. Daarom zijn 'we' verantwoordelijk voor de situatie waarin Mauro nu verkeerd, daar moet hij niet het slachtoffer van worden! Ik weet dat er meer van dit soort 'gevallen' zijn, voor hen geldt hetzelfde. Deze mensen hebben iets opgebouwd, en zijn van grote waarde voor onze samenleving. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de woorden van Lubbers, gesproken als voorzitter van de stichting voor vluchtelingen studenten (UAF). We moeten af van het denken in termen van criminaliteit, terrorisme en kosten. Laten we kijken naar de mens, achter de vluchteling. Zie de verrijking, dat waren toch ook uw woorden, geachte heer Leers. Leon Bakermans. Valkenswaard.